• 5
    3
    4
rcreader.com

Masks Don’t Work: A Review of Science Relevant to COVID-19 Social Policy

Author Todd McGreevy
28-37 minutes

Maski i maski oddechowe nie działają.

Przeprowadzono obszerne randomizowane kontrolowane badania kliniczne (RCT) i przeglądy metaanaliz badań RCT, z których wszystkie wykazały, że maski i maski oddechowe nie zapobiegają chorobom układu oddechowego podobnym do grypy lub chorobom układu oddechowego, które, jak się uważa, są przenoszone przez kropelki i aerozol cząstki.

Co więcej, odpowiednia znana fizyka i biologia, które recenzuję, są takie, że maski i maski oddechowe nie powinny działać. Byłoby paradoksem, gdyby maski i respiratory działały, biorąc pod uwagę to, co wiemy o wirusowych chorobach układu oddechowego: Główną drogą transmisji są cząsteczki aerozolu o długim czasie przebywania (< 2,5 μm), które są zbyt drobne, aby je zablokować, a minimalna dawka zakaźna jest mniejsza niż jedna cząsteczka aerozolu.

Niniejszy artykuł o maskach ilustruje stopień, w jakim rządy, media głównego nurtu i instytucjonalni propagandyści mogą zdecydować się na działanie w naukowej próżni lub wybrać tylko niekompletną naukę, która służy ich interesom. Taka lekkomyślność ma również miejsce w przypadku obecnej globalnej blokady ponad miliarda ludzi, co jest bezprecedensowym eksperymentem w historii medycyny i polityki.

(Ze słów wydawcy : „Zobowiązujemy się publikować wszystkie listy, komentarze gości lub opracowania obalające ogólne założenie [Rancourta], że ta kultura noszenia masek i zawstydzania mogą być bardziej szkodliwe niż pomocne. Prosimy o przesłanie opinii na adres info@rcreader. com .) [AKTUALIZACJA: 12 sierpnia 2020 r. Nadal brak dowodów uzasadniających obowiązkowe maski ]

Przegląd literatury medycznej
Oto kluczowe punkty odniesienia do obszernej literatury naukowej, która stwierdza, że ​​noszenie masek chirurgicznych i respiratorów (np. „N95”) nie zmniejsza ryzyka zarażenia się zweryfikowaną chorobą:

Jacobs, JL i in. (2009) „Stosowanie chirurgicznych masek na twarz w celu zmniejszenia częstości występowania przeziębienia wśród pracowników służby zdrowia w Japonii: randomizowana, kontrolowana próba”, American Journal of Infection Control , tom 37, wydanie 5, 417 – 419. https:// www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19216002

Pracownicy opieki zdrowotnej zamaskowani N95 (HCW) byli znacznie bardziej narażeni na bóle głowy. Nie wykazano, aby stosowanie masek na twarz w POZ przyniosło korzyści w postaci objawów przeziębienia lub przeziębienia.

Cowling, B. i in. (2010) „Maski na twarz zapobiegające przenoszeniu wirusa grypy: przegląd systematyczny”, Epidemiology and Infection , 138(4), 449-456. https://www.cambridge.org/core/journals/epidemiology-and-infection/article/face-masks-to-prevent-transmission-of-influenza-virus-a-systematic-review/64D368496EBDE0AFCC6639CCC9D8BC05

Żadne z analizowanych badań nie wykazało korzyści z noszenia maski zarówno u pracowników służby zdrowia, jak i członków społeczności w gospodarstwach domowych (H). Zobacz zestawienie tabel 1 i 2 w tym dokumencie.

bin-Reza i in. (2012) „Stosowanie masek i respiratorów w celu zapobiegania przenoszeniu grypy: systematyczny przegląd dowodów naukowych”, Influenza and Other Respiratory Viruses 6(4), 257-267. https://onlinelibrary.wiley.com/doi/epdf/10.1111/j.1750-2659.2011.00307.x

„Było 17 kwalifikujących się badań. … Żadne z badań nie wykazało rozstrzygającego związku między używaniem maski/maski oddechowej a ochroną przed zakażeniem grypą”.

Smith, JD i in. (2016) „Skuteczność respiratorów N95 w porównaniu z maskami chirurgicznymi w ochronie pracowników służby zdrowia przed ostrą infekcją dróg oddechowych: przegląd systematyczny i metaanaliza”, CMAJ marzec 2016 https://www.cmaj.ca/content/188/8/567

„Zidentyfikowaliśmy sześć badań klinicznych…. W metaanalizie badań klinicznych nie stwierdziliśmy znaczącej różnicy między respiratorami N95 a maskami chirurgicznymi pod względem ryzyka (a) potwierdzonej laboratoryjnie infekcji układu oddechowego, (b) choroby grypopodobnej lub (c) zgłoszonego miejsca pracy absencja."

Offeddu, V. i in. (2017) „Skuteczność masek i respiratorów przeciw infekcjom układu oddechowego u pracowników służby zdrowia: przegląd systematyczny i metaanaliza”, Clinical Infectious Diseases , tom 65, wydanie 11, 1 grudnia 2017 r., strony 1934–1942, https://academic. oup.com/cid/article/65/11/1934/4068747

„Samodzielne oceny wyników klinicznych były podatne na stronniczość. Dowody ochronnego działania masek lub respiratorów przed zweryfikowaną infekcją dróg oddechowych (VRI) nie były istotne statystycznie”; jak na rys. 2c tam:

Radonovich, LJ i in. (2019) „Respiratory N95 a maski medyczne w zapobieganiu grypie wśród personelu służby zdrowia: randomizowane badanie kliniczne”, JAMA . 2019; 322(9): 824-833. https://jamanetwork.com/journals/jama/fullarticle/2749214

„Spośród 2862 randomizowanych uczestników 2371 ukończyło badanie i stanowiło 5180 sezonów HCW. ... Wśród personelu ambulatoryjnej opieki zdrowotnej maski oddechowe N95 i maski medyczne noszone przez uczestników tego badania nie spowodowały znaczącej różnicy w częstości występowania grypy potwierdzonej laboratoryjnie”.

Long, Y. i in. (2020) „Skuteczność respiratorów N95 w porównaniu z maskami chirurgicznymi przeciwko grypie: przegląd systematyczny i metaanaliza”, J Evid Based Med. 2020; 1- 9. https://onlinelibrary.wiley.com/doi/epdf/10.1111/jebm.12381

„W sumie uwzględniono sześć RCT z udziałem 9171 uczestników. Nie było statystycznie istotnych różnic w zapobieganiu laboratoryjnie potwierdzonej grypie, laboratoryjnie potwierdzonym wirusowym infekcjom dróg oddechowych, laboratoryjnie potwierdzonym infekcjom dróg oddechowych i chorobom grypopodobnym przy użyciu respiratorów N95 i masek chirurgicznych. Metaanaliza wykazała ochronne działanie respiratorów N95 przed potwierdzoną laboratoryjnie kolonizacją bakterii (RR = 0,58, 95% CI 0,43-0,78). Stosowanie respiratorów N95 w porównaniu z maskami chirurgicznymi nie wiąże się z niższym ryzykiem laboratoryjnie potwierdzonej grypy”.

Wniosek dotyczący tego, że maski nie działają
Żadne badanie RCT ze zweryfikowanym wynikiem nie wykazało korzyści dla pracowników służby zdrowia lub członków społeczności w gospodarstwach domowych z noszenia maski lub respiratora. Nie ma takiego badania. Nie ma wyjątków.

Podobnie nie istnieje żadne badanie, które wykazałoby korzyści płynące z szeroko zakrojonej polityki noszenia masek w miejscach publicznych (więcej na ten temat poniżej).

Ponadto, jeśli noszenie maski przynosiło jakiekolwiek korzyści ze względu na blokowanie kropelek i cząstek aerozolu, noszenie respiratora (N95) powinno przynieść więcej korzyści w porównaniu z maską chirurgiczną, ale kilka dużych metaanaliz i wszystkie RCT, udowadniają, że nie ma takiej względnej korzyści.

Maski i maski oddechowe nie działają.

Zasada ostrożności odwrócona na głowę z maskami
Dlatego w świetle badań medycznych trudno jest zrozumieć, dlaczego władze zdrowia publicznego nie są konsekwentnie nieugięte w stosunku do tego ustalonego wyniku naukowego, ponieważ rozproszone szkody psychologiczne, ekonomiczne i środowiskowe wynikające z szerokiego zalecenia noszenia masek są znaczne, nie wspomnieć o nieznanej potencjalnej szkodzie wynikającej z koncentracji i rozprzestrzeniania się patogenów na i od używanych masek. W takim przypadku władze publiczne postawiłyby na głowie zasadę ostrożności (patrz niżej).

Fizyka i biologia wirusowej choroby układu oddechowego i dlaczego maski nie działają
Aby zrozumieć, dlaczego maski nie mogą działać, musimy przejrzeć ustaloną wiedzę na temat wirusowych chorób układu oddechowego, mechanizmu sezonowej zmienności nadmiernej liczby zgonów z powodu zapalenia płuc i grypy, mechanizmu przenoszenia chorób zakaźnych w aerozolu, fizyki i chemii aerozoli oraz mechanizm tzw. minimalnej dawki zakaźnej.

Oprócz pandemii, które mogą wystąpić w dowolnym momencie, w umiarkowanych szerokościach geograficznych występuje dodatkowe obciążenie związane ze śmiertelnością z powodu chorób układu oddechowego, która jest sezonowa i jest wywoływana przez wirusy. Na przykład patrz przegląd grypy autorstwa Paulesa i Subbarao (2017). Jest to znane od dawna, a sezonowość jest niezwykle regularna. (Uwaga wydawcy: wszystkie linki do odniesień źródłowych do badań tutaj dalej znajdują się na końcu tego artykułu.)

Na przykład, patrz Rysunek 1 z Viboud (2010), który zawiera „Tygodniowe szeregi czasowe stosunku zgonów z powodu zapalenia płuc i grypy do wszystkich zgonów, w oparciu o nadzór 122 miast w USA (niebieska linia). Czerwona linia reprezentuje oczekiwany stosunek wyjściowy w przypadku braku aktywności grypy” tutaj:

Sezonowość tego zjawiska w dużej mierze nie była rozumiana aż do dekady temu. Do niedawna debatowano, czy wzorzec powstał głównie z powodu sezonowej zmiany zjadliwości patogenów, czy też z powodu sezonowej zmiany podatności żywiciela (np. z powodu suchego powietrza powodującego podrażnienie tkanek lub zmniejszonego światła dziennego powodującego niedobór witamin lub stres hormonalny ). Na przykład patrz Dowell (2001).

W przełomowym badaniu Shaman i in. (2010) wykazali, że sezonowy wzorzec śmiertelności z powodu dodatkowych chorób układu oddechowego można wyjaśnić ilościowo wyłącznie na podstawie wilgotności bezwzględnej i jej bezpośredniego wpływu kontrolnego na przenoszenie patogenów przenoszonych drogą powietrzną.

Lowen i in. (2007) wykazali zjawisko zależnej od wilgotności zjadliwości wirusa przenoszonego drogą powietrzną w rzeczywistym przenoszeniu choroby między świnkami morskimi i omówili potencjalne mechanizmy leżące u podstaw mierzonego efektu kontroli wilgotności.

Podstawowym mechanizmem jest to, że obciążone patogenami cząstki aerozolu lub kropelki są neutralizowane w okresie półtrwania, który jednostajnie i znacznie zmniejsza się wraz ze wzrostem wilgotności otoczenia. Opiera się to na przełomowej pracy Harpera (1961). Harper wykazał eksperymentalnie, że kropelki przenoszące patogeny wirusowe ulegały dezaktywacji w coraz krótszym czasie, w miarę wzrostu wilgotności otoczenia.

Harper argumentował, że same wirusy nie działały z powodu wilgoci („żywotny rozkład”), jednak przyznał, że efekt może być spowodowany fizycznym usuwaniem lub sedymentacją kropelek pod wpływem wilgoci („fizyczna utrata”): „Zgłoszono żywotność aerozolu w tym artykule są oparte na stosunku miana wirusa do liczby radioaktywności w próbkach zawiesiny i chmur i mogą być krytykowane na podstawie tego, że materiały testowe i znacznikowe nie były fizycznie identyczne”.

Ta ostatnia („utrata fizyczna”) wydaje mi się bardziej prawdopodobna, ponieważ wilgoć miałaby uniwersalny fizyczny efekt powodowania wzrostu cząstek/kropelek i sedymentacji, a wszystkie testowane patogeny wirusowe mają zasadniczo ten sam „rozpad” spowodowany wilgocią. Co więcej, trudno jest zrozumieć, w jaki sposób wirion (wszystkich typów wirusów) w kropli zostałby molekularnie lub strukturalnie zaatakowany lub uszkodzony przez wzrost wilgotności otoczenia. „Wirion” to kompletna, zakaźna forma wirusa poza komórką gospodarza, z jądrem RNA lub DNA i kapsydem. Rzeczywisty mechanizm takiego „żywotnego rozpadu” wirionu pod wpływem wilgoci wewnątrz kropli nie został wyjaśniony ani zbadany.

W każdym razie wyjaśnienie i model Szamana i in. (2010) nie jest zależny od konkretnego mechanizmu rozkładu wirionów w aerozolu/kroplach pod wpływem wilgoci. Przedstawiony ilościowo model szamana sezonowej regionalnej epidemiologii wirusowej jest ważny dla każdego mechanizmu (lub kombinacji mechanizmów), niezależnie od tego, czy jest to „żywotny rozkład”, czy „fizyczna utrata”.

Przełom osiągnięty przez Szamana i in. to nie tylko kwestia akademicka. Ma raczej poważne konsekwencje dla polityki zdrowotnej, które zostały całkowicie zignorowane lub przeoczone w obecnej pandemii koronawirusa.

W szczególności praca Szamana nieuchronnie sugeruje, że zamiast być stałą liczbą (zależną wyłącznie od przestrzenno-czasowej struktury interakcji społecznych w całkowicie podatnej populacji i od szczepu wirusa), epidemii podstawowa liczba reprodukcji (R0) jest wysoce lub głównie zależne od wilgotności bezwzględnej otoczenia.

Aby zapoznać się z definicją R0, zobacz HealthKnowlege-UK (2020): R0 to „średnia liczba wtórnych infekcji spowodowanych typowym przypadkiem infekcji w populacji, w której wszyscy są podatni”. Mówi się, że średnie R0 dla grypy wynosi 1,28 (1,19–1,37); patrz obszerny przegląd Biggerstaff et al. (2014).

W rzeczywistości Szaman i in. wykazali, że R0 musi być rozumiane jako sezonowe wahania między wartościami wilgotno-letnimi nieco większymi niż „1” a wartościami sucho-zimowymi zwykle tak dużymi jak „4” (na przykład patrz ich Tabela 2). Innymi słowy, sezonowe zakaźne wirusowe choroby układu oddechowego, które co roku nękają strefy umiarkowanej szerokości geograficznej, przechodzą od łagodnie zaraźliwej do zjadliwej, po prostu ze względu na biofizyczny sposób przenoszenia kontrolowany przez wilgotność powietrza, niezależnie od jakichkolwiek innych względów.

Dlatego też całe epidemiologiczne modelowanie matematyczne korzyści z polityki mediacji (takich jak dystans społeczny), które zakłada wartości R0 niezależne od wilgotności, ma duże prawdopodobieństwo, że będzie mało wartościowe, tylko na tej podstawie. W celu zapoznania się z badaniami dotyczącymi modelowania i wpływu mediacji na efektywną liczbę reprodukcji, patrz Coburn (2009) i Tracht (2010).

Mówiąc prościej, „druga fala” epidemii nie jest konsekwencją ludzkiego grzechu związanego z noszeniem masek i drżeniem rąk. „Druga fala” jest raczej nieuniknioną konsekwencją wielokrotnego wzrostu zaraźliwości wywołanego suchością powietrza w populacji, która nie osiągnęła jeszcze odporności.

Jeśli mój pogląd na ten mechanizm jest słuszny (tj. „strata fizyczna”), to praca Szamana dalej z konieczności implikuje, że wysoka przepuszczalność spowodowana suchością (duże R0) powstaje z małych cząstek aerozolu płynnie zawieszonych w powietrzu; w przeciwieństwie do dużych kropel, które są szybko usuwane grawitacyjnie z powietrza.

Takie małe cząstki aerozolu płynnie zawieszone w powietrzu, pochodzenia biologicznego, są wszelkiego rodzaju i występują wszędzie, nawet do rozmiarów wirionów (Despres, 2012). Nie jest całkowicie nieprawdopodobne, że wirusy mogą być w ten sposób fizycznie przenoszone na odległości międzykontynentalne (np. Hammond, 1989).

Co więcej, wykazano, że koncentracja wirusa w pomieszczeniach (w placówkach opieki dziennej, ośrodkach zdrowia i na pokładach samolotów) występuje głównie w postaci cząstek aerozolu o średnicy mniejszej niż 2,5 μm, tak jak w pracy Yang i in. . (2011):

„Połowa z 16 próbek była pozytywna, a ich całkowite stężenia wirusa -3 wahały się od 5800 do 37 000 kopii genomu m . Średnio 64 procent kopii genomu wirusa było związanych z drobnymi cząstkami mniejszymi niż 2,5 μm, które mogą pozostawać zawieszone przez wiele godzin. Modelowanie stężeń wirusa w pomieszczeniach sugerowało moc źródła 1,6 ± 1,2 × 105 kopii genomu m-3 powietrza h-1 i strumień osadzania na powierzchniach 13 ± 7 kopii genomu m-2 h-1 przez ruchy Browna. W ciągu jednej godziny dawkę inhalacyjną oszacowano na 30 ± 18 mediany dawki zakaźnej dla hodowli tkankowej (TCID50), wystarczającej do wywołania zakażenia. Wyniki te dostarczają ilościowego wsparcia dla poglądu, że droga aerozolu może być ważnym sposobem przenoszenia grypy”.

Takie małe cząstki (< 2,5 μm) są częścią płynności powietrza, nie podlegają sedymentacji grawitacyjnej i nie zostałyby zatrzymane przez dalekosiężne uderzenie bezwładnościowe. Oznacza to, że najmniejsze (nawet chwilowe) niedopasowanie maski lub respiratora sprawia, że ​​projektowa norma filtracyjna maski lub respiratora jest całkowicie nieistotna. W każdym razie sam materiał filtracyjny N95 (średnia wielkość porów ~0,3−0,5 μm) nie blokuje penetracji wirionów, nie mówiąc już o maskach chirurgicznych. Na przykład patrz Balazy i in. (2006).

Skuteczność zatrzymania maski i inhalacja żywiciela to jednak tylko połowa równania, ponieważ należy również wziąć pod uwagę minimalną dawkę zakaźną (MID). Na przykład, jeśli duża liczba cząsteczek obciążonych patogenami musi zostać dostarczona do płuc w określonym czasie, aby choroba się utrzymywała, częściowe zablokowanie przez jakąkolwiek maskę lub szmatkę może wystarczyć, aby zrobić znaczącą różnicę.

Z drugiej strony, jeśli MID jest znacznie przewyższany przez wiriony przenoszone w pojedynczej cząsteczce aerozolu zdolnej do uniknięcia przechwycenia przez maskę, wtedy maska ​​nie ma praktycznego zastosowania, co ma miejsce.

Yezli i Otter (2011) w swoim przeglądzie MID wskazują na istotne cechy:

  1. Większość wirusów układu oddechowego jest tak samo zakaźna u ludzi, jak w kulturach tkankowych o optymalnej wrażliwości laboratoryjnej
  2. Uważa się, że pojedynczy wirion może wystarczyć do wywołania choroby u gospodarza
  3. Stwierdzono, że 50-procentowe prawdopodobieństwo MID („TCID50”) mieści się w zakresie 100-1000 wirionów
  4. Zazwyczaj jest 10 do 3 potęgi - 10 do 7 potęgi wirionów na kroplę rozpylonej grypy o średnicy 1 μm - 10 μm
  5. 50% prawdopodobieństwa MID łatwo mieści się w pojedynczej (jednej) aerozolowanej kropli
  6. Dalsze informacje:
  7. Klasyczny opis oceny odpowiedzi na dawkę dostarcza Haas (1993).
  8. Zwart i in. (2009) dostarczyli pierwszego laboratoryjnego dowodu, w systemie wirus-owad, że działanie pojedynczego wirionu może być wystarczające do wywołania choroby.
  9. Baccam i in. (2006) obliczyli na podstawie danych empirycznych, że w przypadku grypy typu A u ludzi „szacujemy, że po upływie ~6 godzin zakażone komórki zaczynają wytwarzać wirusa grypy i kontynuują to przez ~5 godzin. Średni czas życia zakażonych komórek wynosi ~11 godzin, a okres półtrwania wolnego wirusa zakaźnego wynosi ~3 godziny. Obliczyliśmy podstawową liczbę rozrodczą [w ciele], R0, która wskazywała, że ​​pojedyncza zainfekowana komórka może wytworzyć około 22 nowych infekcji produktywnych”.
  10. Brooke i in. (2013) wykazali, że wbrew wcześniejszym założeniom modelowania, chociaż nie wszystkie zakażone wirusem grypy A komórki w ludzkim ciele wytwarzają zakaźne potomstwo (wiriony), niemniej jednak 90 procent zakażonych komórek jest znacząco dotkniętych, a nie po prostu przeżyje bez szwanku.

A wszystko po to, by powiedzieć, że: jeśli coś się przedostanie (i tak się dzieje zawsze, niezależnie od maski), to zostaniesz zarażony. Maski nie mogą działać. Nie jest zatem zaskakujące, że żadne badanie wolne od uprzedzeń nigdy nie wykazało korzyści z noszenia maski lub respiratora w tym zastosowaniu.

Dlatego badania, które wykazują częściową siłę hamowania masek lub wykazują, że maski mogą wychwytywać wiele dużych kropelek wytwarzanych przez osobę noszącą maskę kichając lub kaszlącą, w świetle opisanych powyżej cech problemu, są nieistotne. Na przykład takie badania jak: Leung (2020), Davies (2013), Lai (2012) i Sande (2008).

Dlaczego nigdy nie może być empirycznego testu ogólnokrajowej polityki noszenia masek
Jak wspomniano powyżej, nie istnieje żadne badanie, które wykazałoby korzyści płynące z szeroko zakrojonej polityki noszenia masek w miejscach publicznych. Jest ku temu dobry powód. Uzyskanie jednoznacznych i wolnych od uprzedzeń wyników byłoby niemożliwe [ponieważ]:

  1. Jakakolwiek korzyść z noszenia maski musiałaby być niewielkim efektem, ponieważ nie została wykryta w kontrolowanych eksperymentach, które zostałyby zasypane przez większe efekty, zwłaszcza duży wpływ zmiany wilgotności powietrza.
  2. Zgodność maski i nawyki dostosowania maski byłyby nieznane.
  3. Noszenie maski jest związane (skorelowane) z kilkoma innymi zachowaniami zdrowotnymi; patrz Wada (2012).
  4. Wyniki nie byłyby możliwe do przeniesienia ze względu na różne zwyczaje kulturowe.
  5. Zgodność osiąga się przez strach, a jednostki mogą przyzwyczaić się do propagandy opartej na strachu i mogą mieć różne podstawowe reakcje.
  6. Monitorowanie i pomiar zgodności są prawie niemożliwe i obarczone dużymi błędami.
  7. Samoopisowanie (takie jak w ankietach) jest notorycznie stronnicze, ponieważ jednostki mają własne przekonanie, że ich wysiłki są przydatne.
  8. Postęp epidemii nie jest weryfikowany wiarygodnymi testami na dużych próbach populacji i generalnie opiera się na niereprezentatywnych wizytach w szpitalu lub przyjęciach.
  9. Kilka różnych patogenów (wirusów i szczepów wirusów) wywołujących choroby układu oddechowego na ogół działa razem, w tej samej populacji i/lub u osobników, i nie są rozwiązywane, chociaż mają różne cechy epidemiologiczne.

Nieznane aspekty noszenia maski
Wiele potencjalnych szkód może wynikać z szeroko zakrojonej polityki publicznej dotyczącej noszenia masek i pojawiają się następujące pytania bez odpowiedzi:

  1. Czy używane i obciążone maski stają się źródłem zwiększonej transmisji dla użytkownika i innych osób?
  2. Czy maski stają się zbieraczami i zatrzymującymi patogeny, których osoba nosząca maskę unikałaby podczas oddychania bez maski?
  3. Czy duże krople wychwytywane przez maskę są rozpylone lub rozpylone w elementy oddychające? Czy wiriony mogą uciec przed parującą kroplą przyklejoną do włókna maski?
  4. Jakie są niebezpieczeństwa rozwoju bakterii na używanej i załadowanej masce?
  5. W jaki sposób kropelki obciążone patogenami wchodzą w interakcję z kurzem środowiskowym i aerozolami wychwyconymi na masce?
  6. Jakie są długoterminowe skutki zdrowotne dla pracowników służby zdrowia, takie jak bóle głowy, wynikające z utrudnionego oddychania?
  7. Czy istnieją negatywne konsekwencje społeczne dla zamaskowanego społeczeństwa?
  8. Czy noszenie maski, jako modyfikacja behawioralna oparta na strachu, ma negatywne konsekwencje psychologiczne?
  9. Jakie są konsekwencje środowiskowe produkcji i utylizacji masek?
  10. Czy maski zrzucają włókna lub substancje, które są szkodliwe podczas wdychania?

Wniosek
Wydając zalecenia i zasady dotyczące noszenia masek dla ogółu społeczeństwa lub wyraźnie tolerując takie praktyki, rządy zarówno ignorowały dowody naukowe, jak i postępowały odwrotnie niż przestrzeganie zasady ostrożności.

W przypadku braku wiedzy rządy nie powinny tworzyć polityk, które mają hipotetyczny potencjał wyrządzania szkód. Rząd ma trudną barierę, zanim zainicjuje szeroką interwencję socjotechniczną lub pozwoli korporacjom wykorzystać nastroje oparte na strachu.

Ponadto, osoby powinny wiedzieć, że nie ma znanych korzyści wynikających z noszenia masek podczas epidemii wirusowych chorób układu oddechowego, a badania naukowe wykazały, że wszelkie korzyści muszą być szczątkowo niewielkie w porównaniu z innymi i decydującymi czynnikami.

W przeciwnym razie, jaki jest sens nauki finansowanej ze środków publicznych?

Niniejszy artykuł o maskach ilustruje stopień, w jakim rządy, media głównego nurtu i instytucjonalni propagandyści mogą zdecydować się na działanie w naukowej próżni lub wybrać tylko niekompletną naukę, która służy ich interesom. Taka lekkomyślność ma również miejsce w przypadku obecnej globalnej blokady ponad miliarda ludzi, co jest bezprecedensowym eksperymentem w historii medycyny i polityki.

Denis G. Rancourt jest badaczem w Ontario Civil Liberties Association (OCLA.ca) i dawniej profesorem zwyczajnym na Uniwersytecie w Ottawie w Kanadzie. Ten artykuł został pierwotnie opublikowany na koncie Rancourt na ResearchGate.net. Z dniem 5 czerwca 2020 r. ten artykuł został usunięty z jego profilu przez administratorów pod adresem Rese archgate.net/profile/D_Rancourt . Na blogu Rancourt ActivistTeacher . blogspot.com , opowiada o powiadomieniu i odpowiedziach, które otrzymał od ResearchGate.net i stwierdza: „To jest cenzura mojej pracy naukowej, jakiej nigdy wcześniej nie doświadczyłem”.

Oryginalna biała księga z kwietnia 2020 r. w formacie .pdf jest dostępna tutaj , wraz z wykresami, które nie zostały ponownie wydrukowane w wersji drukowanej lub internetowej czytnika.

POWIĄZANY KOMENTARZ: Bezprecedensowy eksperyment: czasami po prostu musisz nosić głupiego

Przypisy końcowe:
Baccam, P. i in. (2006) „Kinetyka zakażenia wirusem grypy typu A u ludzi”, Journal of Virology, lipiec 2006, 80 (15) 7590-7599; DOI: 10.1128/JVI.01623-05 https://jvi.asm.org/content/80/15/7590

Balazy i in. (2006) „Czy maski oddechowe N95 zapewniają 95% poziom ochrony przed wirusami przenoszonymi drogą powietrzną i jak odpowiednie są maski chirurgiczne?”, American Journal of Infection Control , tom 34, wydanie 2, marzec 2006, strony 51-57. doi:10.1016/j.ajic.2005.08.018 http://citeseerx.ist.psu.edu/viewdoc/download?doi=10.1.1.488.4644&rep=rep1&type=pdf

Biggerstaff, M. i in. (2014) „Szacunki liczby reprodukcji grypy sezonowej, pandemicznej i odzwierzęcej: systematyczny przegląd literatury”, BMC Infect Dis 14, 480 (2014). https://doi.org/10.1186/1471-2334-14-480

Brooke, CB i in. (2013) „Większość wirionów grypy A nie wyraża się co najmniej jednym niezbędnym białkiem wirusowym”, Journal of Virology, luty 2013, 87 (6) 3155-3162; DOI: 10.1128/JVI.02284-12 https://jvi.asm.org/content/87/6/3155

Coburn, BJ i in. (2009) „Modelowanie epidemii i pandemii grypy: wgląd w przyszłość świńskiej grypy (H1N1)”, BMC Med 7, 30. https://doi.org/10.1186/1741-7015-7-30

Davies, A. i in. (2013) „Testowanie skuteczności masek domowej roboty: czy chronią w przypadku pandemii grypy?”, Medycyna w przypadku katastrof i gotowość do zdrowia publicznego , Dostępne na CJO 2013 doi:10.1017/dmp.2013.43 http://journals.cambridge.org/abstract_S1935789313000438

Despres, VR i in. (2012) „Główne biologiczne cząstki aerozolu w atmosferze: przegląd”, Tellus B: Meteorologia chemiczna i fizyczna , 64:1, 15598, DOI: 10.3402/tellusb.v64i0.15598 https://doi.org/10.3402/tellusb .v64i0.15598

Dowell, SF (2001) „Sezonowa zmienność podatności gospodarza i cykli niektórych chorób zakaźnych”, Emerg Infect Dis. 2001;7(3):369–374. doi:10.3201/eid0703.010301 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2631809/

Hammond, GW i in. (1989) „Impact of Atmospheric Dispersion and Transport of Viral Aerosols on the Epidemiology of Influenza”, Reviews of Infectious Diseases , tom 11, wydanie 3, maj 1989, strony 494–497, https://doi.org/10.1093/clinids /11.3.494

Haas, CN i in. (1993) „Ocena ryzyka wirusa w wodzie pitnej”, Analiza ryzyka , 13: 545-552. doi:10.1111/j.1539-6924.1993.tb00013.x https://doi.org/10.1111/j.1539-6924.1993.tb00013.x

HealthKnowlege-UK (2020) „Karta 1a - Epidemiologia: Teoria epidemii (efektywne i podstawowe liczby rozrodcze, progi epidemiczne) i techniki analizy danych dotyczących chorób zakaźnych (budowa i wykorzystanie krzywych epidemicznych, liczby pokoleń, wyjątkowe raportowanie i identyfikacja istotnych skupień )”, HealthKnowledge.org.uk , dostęp: 2020-04-10. https://www.healthknowledge.org.uk/public-health-textbook/research-methods/1a-epidemiology/epidemic-theory

Lai, ACK i in. (2012) „Skuteczność masek na twarz w zmniejszaniu ryzyka narażenia na infekcje drogą powietrzną wśród populacji ogólnej”, JR Soc. Interfejs . 9938–948 http://doi.org/10.1098/rsif.2011.0537

Leung, NHL i in. (2020) „Rozsiewanie wirusa oddechowego w wydychanym powietrzu i skuteczność masek na twarz”, Nature Medicine (2020). https://doi.org/10.1038/s41591-020-0843-2

Lowen, AC i in. (2007) „Przenoszenie wirusa grypy od wilgotności względnej i temperatury”, zależy PLoS Pathog 3 (10): e151. https://doi.org/10.1371/journal.ppat.0030151

Paules, C. i Subbarao, S. (2017) „Influenza”, Lancet , Seminarium | Tom 390, WYDANIE 10095, P697-708, 12 sierpnia 2017. http://dx.doi.org/10.1016/S0140-6736(17)30129-0

Sande, van der, M. i in. (2008) „Profesjonalne i domowe maski na twarz zmniejszają narażenie na infekcje oddechowych wśród ogólnej populacji”, PLoS ONE dróg 3(7): e2618. doi:10.1371/journal.pone.0002618 https://doi.org/10.1371/journal.pone.0002618

Szaman, J. i in. (2010) „Wilgotność bezwzględna i sezonowy początek grypy w kontynentalnych Stanach Zjednoczonych”, PLoS Biol 8(2): e1000316. https://doi.org/10.1371/journal.pbio.1000316

Tracht, SM i in. (2010) „Matematyczne modelowanie skuteczności masek na twarz w ograniczaniu rozprzestrzeniania się nowej grypy A (H1N1)”, PLoS ONE 5(2): e9018. doi:10.1371/journal.pone.0009018 https://doi.org/10.1371/journal.pone.0009018

Viboud C. i in. (2010) „Wstępne szacunki dotyczące śmiertelności i utraconych lat życia w związku z pandemią A/H1N1 w USA w 2009 r. oraz porównanie z poprzednimi sezonami grypy”, PLoS Curr. 2010; 2:RRN1153. Opublikowano 20 marca 2010. doi:10.1371/currents.rrn1153 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2843747/

Wada, K. i in. (2012) „Noszenie masek na twarz w miejscach publicznych podczas sezonu grypowego może odzwierciedlać inne pozytywne praktyki higieniczne w Japonii”, BMC Public Health 12, 1065 (2012). https://doi.org/10.1186/1471-2458-12-1065

Yang, W. i in. (2011) „Stężenia i rozkłady wielkości wirusów grypy A przenoszonych drogą powietrzną mierzone w pomieszczeniach w ośrodku zdrowia, przedszkolu i na samolotach”, Journal of the Royal Society, Interface . 2011 sierpień;8(61):1176-1184. DOI: 10.1098/rsif.2010.0686. https://royalsocietypublishing.org/doi/10.1098/rsif.2010.0686

Yezli, S., Otter, JA (2011) „Minimalna dawka zakaźna głównych ludzkich wirusów oddechowych i jelitowych przenoszonych przez żywność i środowisko”, Food Environ Virol 3, 1-30. https://doi.org/10.1007/s12560-011-9056-7

Zwart, MP i in. (2009) „Eksperymentalny test hipotezy niezależnego działania w patosystemach wirus-owad”, Proc. R. Soc. B . 2762233–2242 http://doi.org/10.1098/rspb.2009.0064